Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie w V Wydziale Karnym, w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Agata Skorek – Jaroń

Protokolant: Monika Wojtasik

Oskarżyciel publiczny: A. J.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2016 roku w postępowaniu zwyczajnym

sprawy z oskarżenia(...) Oddziału Terenowego Straży Miejskiej (...) W.

przeciwko P. J. (J.), synowi S. i J. z domu K., urodzonemu (...) w Ł.,

obwinionemu o to, że:

w dniu 21 sierpnia 2015 roku, w siedzibie (...) Straży Miejskiej (...) W. Al. (...) w W. wbrew ciążącemu na nim prawnemu obowiązkowi nie wskazał na uprzednie żądanie Straży Miejskiej (...) W., komu powierzył w dniu 28.07.2015r. pojazd marki M. o nr rej. (...) , którego jest właścicielem, a którym to w danym dniu około godz. 12:40 w W. na ul. (...)popełniono wykroczenie polegające na postoju w strefie obowiązywania znaku B-36 „ zakaz zatrzymywania się”

tj.: za wykroczenie z art. z art. 96 § 3 Kodeksu Wykroczeń

orzeka:

I.  obwinionego P. J. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, po przyjęciu, iż obwiniony w dniu 20 sierpnia 2015 roku, w siedzibie (...) Straży Miejskiej (...) W. Al. (...) w W. wbrew ciążącemu na nim prawnemu obowiązkowi nie wskazał na uprzednie żądanie Straży Miejskiej (...) W., komu powierzył pojazd marki M. o nr rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 28.07.2015r., którego jest właścicielem, a którym to w danym dniu około godz. 12:40 w W. na ul. (...)popełniono wykroczenie polegające na postoju w strefie obowiązywania znaku B-36 „ zakaz zatrzymywania się”, który kwalifikuje z art. 96 § 3 kw i na tej podstawie obwinionego skazuje i wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 zł (pięćset złotych);

II.  na podstawie art. 118§1 k.p.w. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst. jedn.: Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych), w tym opłatę.

V W 482/16

UZASADNIENIE

P. J. został obwiniony o to, że: w dniu 21 sierpnia 2015 roku, w siedzibie (...) Straży Miejskiej (...) W. Al. (...) w W. wbrew ciążącemu na nim prawnemu obowiązkowi nie wskazał na uprzednie żądanie Straży Miejskiej (...) W., komu powierzył w dniu 28.07.2015r. pojazd marki M. o nr rej. (...) , którego jest właścicielem, a którym to w danym dniu około godz. 12:40 w W. na ul.(...)popełniono wykroczenie polegające na postoju w strefie obowiązywania znaku B-36 „ zakaz zatrzymywania się”, tj.: za wykroczenie z art. 96 § 1 kw

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: w dniu 28 lipca 2015 r. około godziny 12:40 w W. na ulicy (...)samochód marki M. o nr rej.: (...), parkował w strefie obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” (k 1, 2). Właścicielem tego pojazdu jest obwiniony (k 3). Straż Miejska wezwała pisemnie P. J. do wskazania kto w dniu 28 lipca 2015 r. kierował pojazdem, komu ten pojazd został powierzony do używania – w terminie 7 dni. Jako podstawę prawną żądania wskazano art. 78 ust 4,5 ustawy prawo o ruchu drogowym oraz dołączono formularze oświadczeń (k 4-5v.). Wezwanie zostało odebrane przez syna obwinionego który podjął się przekazać przesyłkę adresatowi (k. 6-6v.). W dniu 20 sierpnia 2015 r. do Straży Miejskiej wpłynęło pismo datowane na 19.08.2015 r., w którym obwiniony nie wskazał osoby kierującej pojazdem w tym dniu i nie załączył wypełnionego oświadczenia, a jedynie wzór pisma z Internetu, dotyczący uprawnień Straży Miejskiej (k 7-8).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów: notatkę urzędową (k. 1, 3 10, 11), wezwanie (k. 2), wezwania wraz z potwierdzeniem odbioru (k. 4-6), pisma (k. 7-9), informacji z ewidencji kierowców (k. 36) oraz częściowo z wyjaśnień obwinionego o czym będzie mowa poniżej. Zdaniem Sądu są to dowody wiarygodne, niekwestionowane w toku postępowania, wzajemnie się uzupełniają tworząc spójny obraz stanu faktycznego.

Obwiniony w toku postępowania wyjaśniającego nie złożył żadnych wyjaśnień, jednakże przesłał do Straży Miejskiej pismo, którego wzór jest dostępny w internecie. Obwiniony przesłuchany w postępowaniu sądowym na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Wskazał, że nie jest w stanie wskazać osoby, bo w jego rodzinie jest 5 osób, które korzystają z samochodu, zaś on nie prowadzi żadnej ewidencji kto i kiedy bierze określony samochód. Dodał, że on na pewno nie był tam, bo był w pracy, a jego miejsce pracy jest w S., nie czuje się winny za niewskazanie komu użyczył pojazd, a jego zdaniem jest to niezgodne z prawem, że wymaga się od właściciela, żeby pamiętał dany dzień i godzinę. Wskazał, że nikt wbrew woli ani przemocą nie zabrał mu tego samochodu. Obwiniony wyjaśnił, że korzystał z pism dostępnych w Internecie, albowiem „ dr G. wspiera obywateli”. Jego zdaniem SM zamieściła w wezwaniu groźbę w postaci tego, że jak nie wskaże, kto użytkował pojazd, to go ukarzą. Sąd dał wiarę obwinionemu w części w której przyznaje, że nikt wbrew jego woli ani przemocą nie korzystał z jego samochodu oraz, że pozyskał gotowe pisma z internetu, które wykorzystał do niniejszej sprawy, że otrzymał wezwanie do wskazania w terminie 7 dni komu powierzył swój pojazd wraz z pouczeniami i że nie wskazał osoby która w danym czasie korzystała z jego pojazdu. W pozostałym zakresie zaś odmówił mu wiary albowiem obwiniony jest osobą wykształconą, życiowo już doświadczoną, był żołnierzem zawodowym i nie sposób przyjąć, że żądana czynność przekraczała jego możliwości intelektualne.

Zdaniem Sądu wina obwinionego w zakresie popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 kodeksu wykroczeń nie budzi wątpliwości. Nie ulega bowiem najmniejszej wątpliwości, że obwiniony, jako właściciel przedmiotowego pojazdu, nie wskazał na żądanie uprawnionego organu, we wskazanym czasie, komu, w określonym okresie, powierzył do kierowania lub używania jasno opisany pojazd.

Art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 Prawo o ruchu drogowym tj. z dnia 30 sierpnia 2012 r. (Dz.U. z 2012 r. poz. 1137) stanowi, że właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Ustawodawca nałożył na właściciela lub posiadacza obowiązek nie określając jednocześnie środków jakie ten musi podjąć aby się z niego wywiązać. Z punktu widzenia prawa są one obojętne. Właściciel może więc polegać na własnej pamięci, notatkach lub ewidencji prowadzonej dla innych celów. Można to porównać do obowiązku nałożonego art 38 cytowanej ustawy na kierującego posiadania przy sobie i okazywania na żądanie uprawnionego organu dokumenty wymienione w tym przepisie. Tutaj również obojętne jest jakie działanie podejmie kierujący w celu wywiązania się z obowiązku jak i gdzie będzie przechowywał wspomniane dokumenty w kieszeni, torebce, marynarce, samochodzie itd. Ma je mieć i okazać. Należy przy tym podkreślić, że adresatem tego obowiązku są m.in. właściciele pojazdów począwszy od jednego - wykorzystywanego sporadycznie, do logicznie nieskończonej ilości pojazdów wykorzystywanych do celów zarobkowych. Nadto obowiązek ten nie jest ograniczony w czasie a więc można przyjąć, że trwa co najmniej do przedawnienia czynu w związku z którym informacja od właściciela jest żądana.

Zgodnie z uchwałą Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 30 września 2014 r. I KZP 16/14 na podstawie przepisu art. 17 § 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 395 ze zm.), w brzmieniu po nowelizacji ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 225, poz. 1466), straży gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia z art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń. Sąd Najwyższy postanowił nadać uchwale moc zasady prawnej. Uprawnienia straży miejskiej do żądania od właściciela pojazdu informacji o której mowa w art. 78 ust 4 ustawy prawo o ruchu drogowym wynikają z art 129b ust 3 pkt 7 tej ustawy.

Sąd, uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, zmodyfikował opis czynu, uzupełniając go o ustawowe znamiona, wskazując, że obwiniony nie wskazał w dniu 20 sierpnia 2015 r., komu powierzył pojazd marki M. o nr. rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 28.07.2015 r.

Karę wymierzono obwinionym na podstawie art. 96 § 1 kw w zw. z art. 96 § 3 kw w wysokości po 500,00 zł mając na uwadze, że kara taka nakłoni obwinionego do wykonywania w przyszłości obowiązków nałożonych ustawą. Jednocześnie Sąd wziął pod uwagę informacje z ewidencji kierowców, jak też to, że bardzo często w tego rodzaju sprawach obwinieni, niejako wprowadzeni w błąd szeregiem nieprawdziwych informacji pochodzących od innych użytkowników internetu, bezrefleksyjnie przekazują do Sądu skopiowane z niego pisma. Sąd zna treść tych pism niejako więc z urzędu. Tym nie mniej obwiniony, nawet jeśli przyjął za prawdziwe twierdzenia innych użytkowników określonych stron internetowych w zakresie nielegalności działań i konieczności umorzenia postępowania, to jego obowiązkiem było albo udzielić konkretnej odpowiedzi wzywającemu ją organowi, albo stawić się w jego siedzibie i udzielić wyjaśnień, czego obwiniony nie uczynił. Biorąc pod uwagę te okoliczności, Sąd uznał, że kara jaką należy orzec nie może być jedynie karą symboliczną i musi spełnić swe cele zapobiegawcze, nadto kształtować świadomość prawną obywateli. Skoro zatem czyn zagrożony jest karą grzywny od 20 zł do 5.000,00 zł Sąd przyjął, że orzeczona kara nie jest także zbyt uciążliwą i plasuje się w dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za tego typu wykroczenie, tym samym nie jest ani rażąca ani surowa zważywszy jeszcze na wysokość miesięcznego dochodu uzyskiwanego przez obwinionego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst. jedn.: Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.)